در انتظار یک مکتب جدید

بزودی دختران به یک تعمیر جدید و زیبا انتقال میگردند. در آنجا صنوف کوچک و مزدحم نخواهند بود. دیگر شاگردان در زیر خیمه ها تدریس نخواهند گردید و یا به عباره دیگر،  محیط تعلیمی بهتر ایجاد خواهد گردید.

ما در ولسوالی ورسج در جنوب شهر تالقان قرار داریم. دره که شبیه جنت کوچک میباشد. دریای که در میان کوه های بلند و بعضاً پوشیده با برف جاری است. طبیعت زیبا است، ولی اکثر کسانی که اینجا زندگی می کنند باید برای مقابله با زندگی روزمره زحمت زیاد بکشند

چهار قریه باید از یک مکتب استفاده نمایند. مکتبی که دختران از طرف صبح و پسران بعد از ظهر در آنجا آموزش میبینند. در مکتب جدید که قرار است کمیته سویدن برای افغانستان اعمار نماید نتها دختران در اوقات صبح و بعد از ظهر و به همین شکل پسران در مکتب فعلی آموزش خواهند دید.

برای تطبیق چنین پروژه ها نیاز است تا مردم محل نیز تمایل به سهیم شدن و پذیرش مسوولیت نشان دهند. در ورسج هیچ مشکل وجود ندارد. چهار قریه پول و نیروی انسانی خود را برای  تطبیق این پروژه یکجا کرده اند. سرک بسوی مکتب ، کانال برای سوق دادن آب را اعمار و تمام کار های ابتدلیی پروژه را در ساحه انجام دادند.

این تعهد نیز توسط رهبران محلی در راستای دریافت معضلات موجود در محل انجام میگیرد. بطور مثال دریافت دلیل اینکه چرا یک شاگرد به مکتب نیامده است. شاید فامیل دچار مشکلات اقتصادی گردیده و طفل را بکار گماشته باشند و در صورت امکان سایر باشندگان قریه برای بیرون رفت فامیل از این معضل کمک خواهند کرد.

حاجی فضل باری عضو شورای محلی و مدیر مکتب ذکور میگوید” البته در اینجا هر کس فقیر است.”

بسیاری از مردان جمع گردیدند تا علاقمندی خود را برای اعمار مکتب جدید نشان بدهند ولی تنها مردان هستند، شاید خانم ها نیز به نحو از انها علاقمند باشند ولی حضور ایشان قابل رویت نیست. با توجه به تبعیض نژادی که بین دو جنس وجود دارد از خود خواهید پرسید که آیا ممکن است اطفال را بر اساس سایر معیار ها تفکیک کرد و گذاشت تا دختران و پسران به مکتب واحد بروند و فرصت داشته باشند تا یکدیگر را بهتر درک نمایند.

اما حاجی فضل باری میگوید که این ممکن نیست. فامیل های دختران نخواهند گذاشت تا دختران شان با پسران یکجا درس بخوانند. و این باعث میشود تا دختران به مکتب نرفته و خانه نشین گردند.

بیودن لیند

ترجمه: حمیرا غنی