“میخواهم در آینده یک قابله شوم تا مصدر خدمت به جامعه شوم”
صابره که ۳۳ سال سن دارد یکی از دانش آموزان صنوف مربیگری کمیته سویدن برای افغانستان در قریه چهارده ولسوالی یکاولنگ ولایت بامیان است. او مادر پنج فرزند است. صابره در اثر مشکلات زندگی نتوانسته است که به تحصیلات خود ادامه دهد. در این باره وی چنین میگوید: «من تا صنف ششم مکتب درس خوانده ام و بعداً در اثر جنگ های داخلی ما به ایران مهاجرت کردیم. بعداً من ازدواج کردم و باید که از اطفال خود مراقبت میکردم. به همین خاطر نتوانستم که به تحصیلات خود ادامه بدهم.»
صابره در مورد زندگی خود چنین میگوید: «زندگی بسیار به زودی میگذرد، من هرگز فکر نمیکردم که روزی فرصت آنرا پیدا کنم که یک بار دیگر شامل مکتب شوم. شش سال قبل کمیته سویدن برای افغانستان صنوف مربیگری را برای زنان که بنابر دلایل مختلف از تحصیلات باز مانده بودند، ایجاد نمود. من از این کار آنها بسیار خوشحال شدم. شوهرم که در مسیر شاهراه کابل – بامیان رانندگی میکند، برای من اجازه داد تا به تحصیلات خود ادامه بدهم.»
صابر ه می افزاید: «پسر بزرگ من از انستیتوت تربیهٔ معلم بامیان فارغ شده است، یکی از دخترانم همرای من در مکتب چهارده همصنفی است و دیگر فرزندانم هم در مکتب متعلم هستند.»
خانم صابره در مورد آینده خود خوشبین است؛ چنانچه وی میگوید: «میخواهم که در آینده یک قابله شوم. میخواهم از طریق این مسلک مصدر خدمت به جامعه خود شوم. بلی، داکتران وجود دارند اما تعداد آنها بسیار اندک است و این رقم برای مردم بسنده نیست. هدف من رسیدگی به مشکل کمبود داکتران است.»
قابل ذکر است که در ولسوالی یکاولنگ ولایت بامیان چهار صنف مربیگری از سوی کمیته سویدن برای افغانستان به راه انداخته شده است که سه صنف آن در مکتب لیسه عالی نایک و یک صنف آن در مکتب لیسه عالی چهارده برگزار میگردد؛ جائیکه در آن حدود ۵۰ تن از زنان و دختران به تحصیلات خود ادامه میدهند.