پدریکه درس خواندن دخترانش را وظیفه میداند

یک باشندهء مرکز شرن ولایت پکتیکا میاخان نام دارد که روزانه مسیر ۱۲ کیلومتری با موترسایکل طی میکند تا دخترانش را به مکتب برساند و باز برای مدت چند ساعت انتظار میکشد تا دخترانش رخصت شوند و دوباره آنها را به خانه بر مگیرداند و این کار به شکل معمول ادامه دارد.

کاکا میاخان میگوید: »خودم درس نخوانده ام و روزانه مزدورکاری میکنم، اما تعلیم دخترانم برایم خیلی با ارزش است؛ بخاطریکه در منطقهء ما داکتر زنانه وجود ندارد. این بزرگترین آرزوی من است که دخترانم همانند پسرانم تعلیم نمایند.

میاخان اکنون دخترانش را هرروز به مکتب نورانیه که از طرف کمیته سویدن برای افغانستان اعمار شده است، میاورد. این یک ثبوت بزرگ بر علاقه مردم روستا نشین به تعلیم میباشد.

یکتن از دختران وی که روزی نام دارد میگوید: من بسیار خوشحالم که درس میخوانم. امسال در صنف ششم هستم. پدرم یا برادرم هرروز مارا با موترسایکل به مکتب می آورد و زمانیکه رخصت میشویم، دوباره مارا به خانه برمیگرداند.

سه دختر این کاکای ریش سفید اکنون در مکتب اناثیه نورانیه درس میخوانند. دوتن آنان در صنف ششم و یک تن آنان در صنف پنجم هستند. به گفته وی این مکتب را به خاطری برای درس خواندن انتخاب کرده اند که درس های آن با کیفیت اند.

گذشته از ناامنی‌ها و محدودیت‌های فرهنگی؛ در یک ولایت سرحدی کشور اینگونه علاقمندی برای درس خواندن، نشانه بزرگی از تغییر مثبت است و برای اثبات همین ادعا؛ کمیته سویدن برای افغانستان در ساحات مختلف ولایت پکتیکا صدها صنوف روستایی و مکاتب ابتدایی را راه اندازی نموده که قسمت اعظمی از شاگردان را دختران تشکیل میدهند.

در مکتب اناثیه متذکره در حدود ۲۲۰ دختر تا صنف ششم مشغول درس خواندن اند.