او قادر نیست که مانند دیگران حرف بزند ولی تلاش دارد تا در کنار همصنفان خود دانش فرا گیرد
تمیم با زبان اشاره به گفتن یک فکاهی پرداخت: «روزی یک مرد در زیر سایه درختی خوابیده بود که ناگهان چیزی به سرش اصابت کرد. او از خواب بیدار شد و سر خود را به مالیدن گرفت و به اطراف خود نگاه میکرد که متوجه شد یک چهار مغز به سرش اصابت کرده است سپس این مرد با خود گفت خدا را شکرگذار هستم که این چهار مغز بود نه کدو؛ وگرنه من مرده بودم.»
تمیم که ۱۷ سال سن دارد با داشتن اختلال شنوایی در صنف دهم یکی از مکاتب عادی درس میخواند. او نمی تواند مانند دیگران حرف بزند ولی هنوز هم تلاش دارد تا در کنار همصنان خود دانش فرا بگیرد. تمیم از طریق پروژه تعلیمات فراگیر که از سوی موسسه کمیته سویدن برای افغانستان به راه انداخته شده است، شامل این مکتب شده است.
لیسه عالی باختر از میان سایر مکاتب دولتی دیگر در شهر مزارشریف با موسسه کمیته سویدن برای افغانستان همکاری های نزدیکی داشته است و دانش آموزانی را که دارای معلولیت هستند و از طریق مرکز بازتوانی معلولین کمیته سویدن برای افغانستان به این مکتب معرفی شده اند پذیرفته و آنها را شامل نصاب درسی خویش ساخته است.
تمیم با زبان اشاره می گوید: «اگر موسسه کمیته سویدن برای افغانستان من را کمک نمی کرد من یک آدم بیکار، بی سواد و ناامید بار آمده و در یک گوشهٔ از خانه مانند یک زندانی بسر می بردم. و یا هم اینکه در انجام کار های شاقه بالاتر از توانم مشغول بوده و یا شاید هم در سرقت و اختطاف وغیره کار های نادرست دخیل می بودم.»
تمیم یگانه دانش آموز دارای معلولیت در صنف نیست بلکه دو تن همصنفان دیگر او جواد و اجمل نیز دارای اختلال شنوایی هستند. آنها توانسته اند که یک رابطه دوستانه را هم در میان خود و هم با دیگر همصنفان خود برقرار کنند.
میرویس یک تن از همصنفان تمیم در صنف می گوید: «این وظیفه و مسؤولیت ما است که همصنفان خود را که دارای اختلال شنوایی هستند کمک کنیم. تمام ما از موسسه کمیته سویدن برای افغانستان بابت حمایت و مراقبت از این همصنفان دوست داشتنی خویش سپاسگزاری می کنیم.»
نه تنها شاگردان بلکه استادان این مکتب نیز خواهان همکاری و کمک با این دانش آموزان دارای معلولیت بوده و نسبت به آینده آنها خوشبین به نظر میرسند. ما تمیم را در حالی یافتیم که در صنف نشسته و استاد مضمون جغرافیه مشغول تدریس بود. میخواستیم بدانیم که استاد چگونه با تمیم و دو همصنان دیگر او که دارای اختلال شنوایی اند در بارهٔ درس افهام و تفهیم میکند.
سید محمد شفیع غلامی، یک تن از استادان این مکتب در باره دانش آموزان دارای معلولیت می گوید: «ما این دانش آموزان دارای اختلال شنوایی را افراد بسیار با هوش، زیرک و علاقمند به درس و آموزش دریافته ایم. بخاطر اینکه بتوانیم مفهوم و پیام درس را برای این شاگردان انتقال دهیم ما یک آموزش یا تریننگ را در این خصوص از سوی کمیته سویدن برای افغانستان دریافت نموده ایم و حالا می توانیم با حرکات و نشان دادن تصاویر موضوع درس را برای ایشان برسانیم.»
روح الله یک تن از همصفنان تمیم که ۱۶ سال سن دارد نیز با تمیم و دیگر دانش آموزان دارای اختلال شنوایی در این صنف کمک میکند. او نقش یک ترجمان را در بین آنها و استاد ایفا میکند. دلیل که روح الله را علاقمند ساخته است تا با آنها همکاری داشته باشد رویه و رفتار خوب این دانش آموزان دارای اختلال شنوایی در صنف خوانده شده است.
تمیم می افزاید: «من فیسبوک و استفاده از انترنت را دوست دارم زیرا می خواهم با تمام آنهائيکه در سراسر دنیا دارای اختلال شنوایی هستند در ارتباط باشم و از این طریق بتوانم خود را در مورد حرکات و زبان اشاره که اخیراً در دنیا ترویج یافته است، مطلع ساخته و آنرا بی آموزم.»
تمیم آرزو دارد تا یک بار به کشور سویدن سفر نموده و پس از دریافت آموزش پیشرفته در باره زبان اشاره دوباره به افغانستان بر گردد تا بتواند دیگر افراد دارای اختلال شنوایی را در کشور کمک کند. او می گوید: «از آرزو های من اینست که روزی بتوانم به کشور سویدن سفر کنم زیرا این یگانه کشوری است که من از جانب آن کمک های حیاتی را از طریق کمیته سویدن برای افغانستان دریافت نموده ام.»
برنامه تعلیمات فراگیر که از سوی کمیته سویدن برای افغانستان به راه انداخته شده است عمدتاً دانش آموزان دارای معلولیت را آمادهٔ رفتن و شمولیت در مکاتب عادی دولتی می سازد. این برنامه اولین بار در سال ۲۰۱۰ در شهر مزارشریف آغاز یافته است. تا کنون ساحه فعالیت این برنامه در سه ولایت دیگر گسترش یافته است که تعداد ۱۵۰۹ دانش آموز را بشمول ۹۱۰ پسر و ۵۹۹ دختر تحت پوشش دارد. تا کنون تعداد ۲۲۷۹ تن استادان مکاتب دولتی از سوی کمیته سویدن برای افغانستان در باره زبان اشاره و روش کمک رسانی به دانش آموزان دارای معلولیت آموزش دیده اند. بدین ترتیب تعداد ۷۸ دانش تا کنون از مکاتب عادی دولتی فارغ شده اند که از این میان ۱۵ تن آنان در رسانه ها مانند رادیو و تلویزیون به کار گماشته شده و برخی از آنان هم در دانشگاه مشغول فراگیری تحصیل و برخی دیگر هم کسب و کاری را برای پیشبرد زندگی عادی شان به راه انداخته اند.